Mezelf voorstellen, nooit echt mijn favoriete activiteit geweest. Maar goed, hier komt ie. Mijn naam is Eveline, 33 jaar, gek op hondjes (vooral teckels) en sinds 2015 de trouwe metgezel van Stefan. Die laatste noem ik ondertussen al enkele jaren met veel trots Superman.
In 2019 kochten we ons droomhuis aan de rand van het bos, kreeg ik een miskraam en werd vlak daarna ernstig ziek. In 2020 kreeg ik uiteindelijk de diagnose Colitis Ulcerosa, die ons leven – zacht uitgedrukt – op zijn kop zou zetten. Enkele maanden later beslisten we om ons ja-woord aan elkaar te geven, waarna ik redelijk snel het syndroom van Cushing kreeg door de medicatie die ik moest nemen. Van wittebroodsweken dus geen sprake.
We maakten het beste van de goede dagen die ik had, en groeiden nog meer naar elkaar toe. Geen idee hoe ik dat allemaal had moeten doen zonder die man. Uiteindelijk kreeg ik in 2024 – meer dan vier jaar na mijn diagnose – te horen dat ik in remissie was en mocht zwanger worden.
Al snel kwam onze droom uit, maar veranderde hij ook heel onverwachts in een nachtmerrie toen bleek dat ons dochtertje was overleden op 36 weken zwangerschap. Om dit alles te verwerken, besliste ik al snel om te schrijven. Heel veel te schrijven. Het resultaat daarvan kan je vandaag lezen op deze blog. Als er ook maar één iemand is die zich niet alleen voelt omdat ik ons verhaal gedeeld heb, is mijn opzet geslaagd.
Het zou mij en Stefan enorm veel deugd doen mocht je een berichtje willen achterlaten. En weet, wat je ook meemaakt, je bent niet alleen.
