Vanaf week 6 stak de ochtendmisselijkheid de kop op. Of ja, gewoon misselijkheid, want een ochtend duurt over het algemeen geen 24 uur. 🤭 Tot dan was ik wel licht misselijk geweest, maar toen brak de hel echt los. Vanaf ik wakker werd was ze daar, om mij zowat de hele dag te vergezellen. De enige goede momenten waren die vlak na een maaltijd. Dat duurde zo ongeveer een half uurtje, en dan kondigde de volgende vlaag zich al aan.
Het werd een hele opgave om mijn zwangerschap te verbergen, maar het lukte. Zelfs veel langer dan gedacht. Later meer daarover. 😉 Toch waren er een paar momenten waarop ik dacht dat ik door de mand zou vallen. Achteraf gezien waren dat de momenten die ik tot op de dag van vandaag nog steeds heel hard koester en waarvan ik weet dat ik ze nooit meer zal vergeten.
Superman en ik hadden afgesproken om de zwangerschap zo lang mogelijk te verzwijgen, en de eersten waar we het aan zouden vertellen waren mijn ouders. Maar al in augustus begon ik te twijfelen aan die beslissing. Al vroeg in die maand trouwde één van mijn beste vriendinnen. Het werd een fantastisch feest, maar als pril zwangere vrouw was het toch een behoorlijke uitdaging. Er was barbecue, maar het vlees werd rood en sappig geserveerd. Ik bedankte elke keer opnieuw vriendelijk voor het aangeboden stukje vlees, tot ik na de vijfde keer de opmerking kreeg: “ge zijt toch geen vegetariër he?!”. Niet dat dat erg zou zijn, maar op een trouwfeest van twee dierenartsen is dat eerder een uitzondering. Later op de avond werd de mechanische stier het middelpunt van de belangstelling. Ik werd meermaals aangespoord om ook eens plaats te nemen op zijn rug, maar heb dat heel vakkundig weten te vermijden.
Op het einde van de avond maakte ik nog een foto waarop ik een beginnend buikje toonde, met de nietsvermoedende bruid naast mij. Ik zou hem later gebruiken bij onze zwangerschapsaankondiging.
