Afgelopen weekend liep ik met mijn hoofd tegen de spreekwoordelijke muur. Het licht ging uit, en het leek alsof mijn geest zich had losgemaakt van mijn lichaam. Het voelde alsof iemand anders in mijn lichaam zat, en daar heel paniekerig weer probeerde uit te geraken.
Het was een uitbarsting van opgestapelde emoties. Een apotheose van verdriet. Verdriet om alles wat nooit zal zijn. En dat is oké. Zolang die emoties er zijn is er liefde, is er leven. Achteraf kan ik die gebeurtenis omhelzen. Op het moment zelf is dat een ander verhaal. Het werd een storm waarin woorden en tranen zelfs geen kans zagen om zich te uiten. Roepen, tieren, schreeuwen, stampen en slaan. Fysieke emoties. Die mogen bestaan. Binnen de grenzen van het normale.
Men zegt weleens dat in rouw alles kan en alles mag. Maar dat is niet zo. We mogen rouwen, binnen de normen van de maatschappij. Ik wil alles kort en klein slaan. Maar dat mag niet. Ik wil iedereen die ik vrolijk door het leven zie dansen een mep in hun gezicht geven. Maar dat mag niet. Rouwen wordt bepaald door sociale regels. Maar af en toe mag rouw ook gewoon bestaan in al zijn facetten. In de slaapkamer. Met het hoofdkussen als slachtoffer.
De trigger van mijn uitbarsting? Die had vele lagen. Ik heb ze één voor één gepeld, tot aan de kern. De schillen liggen nog her en der verspreid, als een herinnering aan liefde en verdriet die tegelijk proberen te bestaan maar daarbij vaak in elkanders weg lopen. De kern daarentegen bleek een klonter zelfmedelijden te zijn, doorspekt met één woord: “WAAROM?” Waarom ik? Waarom wij? Waarom Nova?
Het antwoord op die vraag bestaat niet, maar een heel klein deeltje daarvan werd wel besproken de dag ervoor, in het UZ Gent. Daarbij werd heel voorzichtig benoemd dat mijn ziekte en de opstoot die daarbij hoorde, misschien toch een rol heeft gespeeld in het overlijden van Nova. Ze hadden me van bij het begin gewaarschuwd. Mijn darmziekte kon een invloed hebben op het geboortegewicht dat mogelijks te laag kon zijn. Mijn ziekte kon een invloed hebben op de zwangerschapstermijn, met vroeggeboorte tot gevolg. Maar niemand had mij verteld dat mijn kind kon sterven, met een gezond gewicht, een week voor de oorspronkelijke bevallingsdatum.
Zo puur en rauw geschreven…..tot in je ziel….heel triest als je de uitkomst van het gebeuren niet had zien aankomen….dit had niet mogen gebeuren….maar jammer genoeg leid het leven ons leven en niet wij het leven 💔❤️🩹🙏🏼
Telkens weer slaag je erin om zo duidelijk te vertalen naar woorden waar jullie door gaan. En het is zo waar wat je zegt, jammer genoeg zijn heel wat emoties maatschappelijk niet ‘welkom’. Ik hoop althans dat jullie netwerk jullie het gevoel kan geven dat jullie welkom zijn met eender welke emotie die jullie ondergaan. ❤️