Terug naar de realiteit

Opnieuw aan het werk. In eerste instantie wilde ik dat graag heel snel. Mezelf weer nuttig voelen, weer een deel van de maatschappij zijn. Het plan was dus om eind april terug op te starten, maar dan zou ik meteen in die verlengde weekends gegooid worden. Voor wie dat nog niet wist: Superman en ik werken in een weekendregime. Dat wil zeggen dat we enkel werken op zaterdag, zondag en feestdagen. Ook brugdagen horen daar bij, wat dus maakt dat mei bestaat uit twee verlengde weekends van telkens vier dagen van 12 uur. Eerlijk is eerlijk, dat is al heel intens voor een gezond persoon, laat staan voor iemand met een chronische ziekte.

Dus het plan werd bijgesteld. Mijn moederschapsrust zou tot en met 13 juni lopen. Ik besliste  om die tijd te gebruiken om mezelf voldoende op te krikken om weer fulltime aan het werk te gaan. Naarmate die dag dichterbij kwam kreeg ik toch steeds meer zenuwen. Zou dat wel lukken, van niks opeens weer 12 uur gaan werken? Zou ik nog weten hoe alles werkt? Zou ik geen cruciale fouten maken? Zou ik het mentaal wel aankunnen?

De laatste keer dat ik de cleanroom binnen wandelde, was ik 20 weken zwanger met een schattig zwanger buikje. Mijn cleanroompak begon al behoorlijk te spannen en Nova vond al dat heen en weer bewegen fantastisch. Daar nu terug binnenstappen vond ik best een eng idee. De hele zaterdagochtend heb ik dan ook in tranen doorgebracht. Het voelde echt als een definitief einde van een hoofdstuk.

Mijn angst werd werkelijkheid toen ik voor de eerste keer dat pak weer dichtritste. Geen buik die in de weg zat, geen stampjes als bevestiging dat ik niet alleen was. Enkel ik en mijn spiegelbeeld, op de achtergrond de radio die heel krampachtig de sfeer probeerde te verlichten. Met het idee dat ik nu mijn gedachten zou kunnen focussen op het werk, kon ik de tranen uiteindelijk verbijten en vol goede moed de cleanroom binnenstappen.

Het werd een stevige realitycheck. Mijn gedachten kon ik moeilijk verzetten. Het leek wel alsof ik in de afgelopen drie maanden niet zo vaak aan Nova heb gedacht als dit hele weekend samen. Ze was er bij elke stap, elke controle, elk nieuw liedje op de radio,… Maar ondanks dat alles, kreeg ik toch onverwachts de energieboost waar ik op gehoopt had. Het feit dat deze job mij écht ligt, werd bevestigd. Gelukkig. Het gaf mij de ruimte om dat verdriet als stille begeleider mee te nemen doorheen de nacht.

Desondanks werd het toch een definitieve afsluiter van een hoofdstuk dat ik het liefst anders had uitgeschreven. Mijn moederschapsrust is afgelopen. De zwangerschap is nog een ver verleden. Een heel weekend heb ik gezocht naar lichamelijke tekenen dat alles echt gebeurd is. Een ander gevoel, een nieuw litteken, een veranderd lichaam. Maar die tekenen zijn heel schaars, misschien zelfs onbestaande. Het enige dat overblijft, is een klein moedervlekje dat verscheen links van mijn borstbeen, exact op de plek van mijn hart, op 30 weken zwangerschap. Het is mijn Nova-vlekje. Voor altijd gedragen. Voor altijd gekoesterd. Voor altijd graag gezien.