Ergens in juli, dus een maand na de coloscopie, maakten Superman en ik een lange wandeling. Dat deden we wel vaker. We wilden namelijk allebei een paar kilootjes kwijt en wandelen was daar ideaal voor. Daarnaast konden we tijdens een wandeling heel actief tijd voor elkaar maken en luisteren naar elkanders bekommernissen.
Bijna op het einde van de wandeling moesten we een brug over. Daarbij maak ik graag wat meer snelheid omdat dat gewoon vlotter gaat dan slenteren. Superman spreekt me daar op aan. “Pas op hé, want in uw toestand…” Toestand? Welke toestand? “Gij zijt zwanger hé, dus pas een beetje op.” Wat zegt die nu? Dus ik antwoord nog: “zeg onnozelaar, mijn maandstonden zijn aan het doorkomen dus ik ben zeker niet zwanger”
En dat gevoel had ik effectief. Al jaren – vooral sinds het gebruik van cortisone – loopt mijn cyclus niet helemaal zoals het hoort, maar wat ik voelde was absoluut het begin van mijn menstruatie. Tot die symptomen weer verdwenen. En weg bleven. Wat is hier in godsnaam aan de hand? Gaat die man nu echt gelijk hebben?
Op dag 35 van mijn cyclus vertrouwde ik het niet meer. Ik deed een test. Nog voor ik die volledig kon onderdompelen, verscheen er een dikke vette + op dat strookje. Positief. Zwanger. O. My. God. Hoe wíst die mens dat?
Ergens had ik natuurlijk zelf al een voorgevoel gehad op dag 33, dus samen met de zwangerschapstest bestelde ik sokken met daarop het logo van Superman en daaronder de tekst ‘Superdad’. Ik pakte ze in, stak de test weg en in afwachting van zijn thuiskomst, vertelde ik aan ons eerste hondje dat ik zwanger was. Ik wilde dat toch al met iemand gedeeld hebben.
Na wat een eeuwigheid leek te duren, kwam Superman dan toch eindelijk thuis. Ik gaf hem het cadeautje. Zijn reactie: “Superdad? Maar ik ben nog geen papa hé” Daarop haalde ik de test tevoorschijn. Ik zag het ongeloof in zijn ogen. “Zwanger? NU AL?!” Ja, zijn voorspelling was uitgekomen, maar dat had hij dus blijkbaar absoluut niet verwacht. Vol ongeloof hebben we samen stilzwijgend gegeten. Zwanger. Nu al.
