Nadat ik helemaal was bijgekomen van de narcose en het nieuws, mocht ik naar huis. Superman was me al aan het opwachten aan de uitgang. “Hoe ging het?”, vroeg hij. Ik begon te lachen en zei: “Kom, we moeten naar huis. Ge moet mij zwanger maken!” Hij geloofde mij niet. “Dat gaan we mooi niet doen, want gij moet eerst volledig genezen zijn!”. Maar dat was ik dus. Althans, niet helemaal, maar wel genoeg om een baby te mogen dragen.
Dat bezwangeren heeft Superman dus heel letterlijk genomen. Op de dag van de coloscopie had ik mijn eisprong, die hebben we gemist. Maar het eerstvolgende eitje bleek ons winnend lotje te zijn. Alsof dat daar al jaren zat te wachten op de verlossende woorden van de specialist in het UZ. Hoe we die periode ervaren hebben, vertel ik in een volgende post.
Heel mooi geschreven Eveline.
Je gebruikt de juiste woordkeuzes om ons, als lezer, mee te nemen in jullie verhaal 💕❤
Keep going! Powerkoppel!