En zo werd er bij elke consultatie ook steevast vermeld: “jullie hebben een kinderwens”. Er wordt in de tweede persoon meervoud gepraat omdat ik Superman sinds mijn diagnose meesleur naar zowat elke afspraak. Drie jaar lang hoorden we deze zin terugkomen. Dus het zat in onze hersenen gebrand. Wij hebben een kinderwens. Hebben wij een kinderwens? Ja, wij hebben een kinderwens. Superman had die wens al veel langer, maar ik had echt het UZ nodig om dat ook voor mezelf te beseffen.
Maar ondanks het hebben van die wens, mochten we daar niet actief mee aan de slag gaan. Mijn ziekte was te ver gevorderd en zou ernstige gevolgen kunnen hebben voor mij of het kindje. Zwanger worden mocht niet. Te veel risico’s, dat gaan we niet doen.
Jaren gingen voorbij, en na elk onderzoek hoorden we dezelfde conclusie. Er zat nog te veel ontsteking in mijn darm. Rood licht. Over zes maanden terugkomen voor een volgend onderzoek.
Tot 4 juni 2024. Alweer een zoveelste coloscopie onder narcose. Ik verwachtte er niet te veel van. Gewoon even kijken hoe alles er daarbinnen uitzag en eventueel het behandelplan bijstellen. Ik werd wakker, werd naar de recovery gereden en wachtte daar tot ik naar huis mocht. En opeens verscheen mijn specialist vanachter het hoekje. Twee duimen omhoog, een glimlach tot achter z’n oren. “Je hebt groen licht!”. Hoezo groen licht? Voor nieuwe medicatie? “Je mag zwanger worden. Het is veilig. We zien nog heel weinig risico’s. Je bent in remissie.” Ik kon het bijna niet geloven. Al vier jaar lang aan het strijden tegen die rotziekte, en opeens was de dag eindelijk daar.