Mijn eerste afspraak daar herinner ik me nog als de dag van gisteren. Het begon met een onderzoek, waarvan de planning helemaal was misgelopen, waarna ik naar een kamertje werd gebracht door de IBD-verpleegster van dienst. Dat kamertje leek wel een berging, met een klein tafeltje en twee stoelen. Daar werd mijn behandelplan uit de doeken gedaan. Een hele lijst met mogelijke medicijnen werd voorgelegd. En toen kwam daar die vraag die heel mijn leven ging veranderen.
“Heb jij een kinderwens?”
Op dat moment was het ongeveer twee jaar geleden dat ik de miskraam had doorgemaakt. Ik was 29 jaar, en aan zwanger worden dacht ik op dat moment niet meer. Daar was ik veel te ziek voor. Toch was dit een zeer belangrijke vraag, want bepaalde medicatie was lethaal voor een foetus dus die mocht absoluut niet gebruikt worden bij vrouwen met een kinderwens.
Ik dacht even na, en antwoordde uiteindelijk toch resoluut “ja, ik heb een kinderwens”. Op dat moment was die niet heel actief, maar ik wilde onze opties graag open houden.
Dus vanuit die beslissing werd mijn behandeling op punt gesteld én werd er in koeien van letters in mijn dossier gezet: “patiënte heeft een actieve kinderwens!!!” Ja die uitroeptekens staan er ook echt in.